Нова книга, автобиографија на Џанлуиџи Буфон, еден од најдобрите светски голмани на сите времиња, се појави во книжарниците во Италија.
Италијанскиот „Кориере дела сера“ објави извадоци од книгата со наслов „Паѓање, станување, паѓање, станување“.
„Има нешто мазохистичко во голманите. Терените во мојата младост беа исти како во 70-тите: областа околу шеснаесетникот беше тврда како бетон. Старите голмани лесно можете да ги препознаете по раните на рацете, болните колкови, бидејќи паѓаа додека не крварат. Во кариерата имав само еден менаџер, Силвано Мартина, кој го избрав бидејќи рацете му беа покриени со лузни. Голмански раце“.
Буфон се потсети на своето деби.
„Нејасно се сеќавам на Веа, Бобан, Костакурта, Барези. И одеднаш почувствував рака на моето рамо, тоа беше Паоло Малдини, кој ме охрабрува. Дебитираше и тој како момче, па знаеше што значи сето тоа. Никогаш не го заборавив тој негов гест. Малдини не само што беше одличен фудбалер, туку имаше уште два квалитети кои многу ги ценам: лојалност и храброст“.
Џиџи се сеќава на сцена од нејзините помлади денови…
„Се сеќавам на еден напаѓач на Бенфика кој ужасно ме шутна во раката. Намерно го направи тоа, страшно ме повреди. Ме погледна без никаква намера да се извини. Но, се колнам дека не можам да се сетам кој беше. Ако пак го сретнам, ќе му кажам само два збора. На луѓето им простувам лоши работи“.
Кои беа неговите најголеми ривали:
„Тешко е да се избере, бидејќи играв против три генерации: Зидан, Роналдо, Меси, Кристијано, Иниеста… Да да изберам еден? Нејмар. Каков играч и тип беше, заслужи пет златни топки”.
Ги издвојува и тимовите против кои имал можност да брани.
„Барселона во 2015 година и Реал Мадрид во 2017 година. Тие беа најдобрите тимови во последните 20 години. И Милан на Шевченко, од кого загубив во финалето во Лигата на шампионите во 2003 година“.
Во автобиграфијата открива дека во кариерата имал понуда од Барселона.
„Имав понуда од Барселона да бидам втор голман. Ми се допадна идејата да играм со Меси после Кристијано. Еден ден додека возев слушнав песна што многу ја сакав и не ја слушнав десет години: „Убавина“ од Џованити. Ја кренав главата и видов на таблата патоказ за Парма. Го сфатив како знак: да завршам таму каде што почнав“.