Во Вроцлав на 6 јуни 1993 година, во квалификациите против Словенија, во сосема неважен меч капитенот за последен пат ја предводеше хрватската репрезентација. Следниот ден со екипата замина за Загреб. Тој се симна во Франкфурт, се збогуваше со остатокот од тимот и се упати кон Минхен. Преку Инголштад.
„Стојко, каде ќе спиеш? Во Интерконтинентал? Добро. Вечерва ќе ти се јавам на телефон. Не се јави. Неговите работи слетаа во Загреб. Тој не се врати“, раскажа Стојко Вранковиќ.
На денешен ден пред точно 30 години, еден од најголемите европски кошаркари на сите времиња Дражен Петровиќ загина во сообраќајна несреќа кај Инголштад на автопатот Франкфурт – Минхен.
Имаше можеби подобри европски кошаркари од Дражен, поталентирани, но никој како него не беше синоним за кралица на игрите. Во кој било агол на светот доволно беше да се каже „Дражен“. Сѐ беше јасно. Презимето беше непотребно. Дражен беше Дражен.
За време на неговиот живот, тој беше икона и водач на целото движење кое ги натера децата да се заљубат во кошарката. Тој не беше обичен спортист, тој беше пример и за децата и за возрасните.
Триесет години по смртта на кошаркарскиот Моцарт, неговата легенда сè уште живее, а по повод тажната годишнина, сите пренесуваме спомени за Дражен.
Игор Кокошков, поранешниот селектор на Србија и единствениот Европеец кој самостојно бил тренер на НБА клуб, вели:
„Во времето кога јас растев и формирав, Дражен беше идол на генерацијата. Кошарката ја засакавме поради Дражен. Дражен не само што беше кошаркарска ѕвезда, тој беше рок ѕвезда. Без сомнение, Дражен е број еден“.
Горан Грбовиќ, легендата на Партизан и соиграч на Дражен Петровиќ во југословенската репрезентација истакнува дека можеби Лука Дончиќ е вистинскиот наследник на легендарниот кошаркар.
„Бев убеден дека никогаш повеќе нема да имаме таков играч од овие простори, додека не се појави Лука Дончиќ. Дражен имаше сѐ што треба да се види кај еден кошаркар. Дражен ја смени коѓарката. Исто како што Џордан ја смени НБА. Со појавувањето на Дражен, одбраната човек на човек престана да постои бидејќи никој не можеше сам да го чува. Дражен имаше совршена техника на дриблинг во нападот. Совршено. Тој беше совршен пивот на позицијата пет. Тој го изведуваше ударот беспрекорно. Удар од дриблинг, шут за три поени од контра, шут од 45 степени од табла. Тој го оформи до совршенство. Тој никогаш не пропушти шут кога остана сам. Работеше на механиката на ударот до онесвестување“, вели Грбовиќ.
„Тој беше совршен напаѓач. На сите ни беше лесно да играме кога знаевме каков ѕвер имаме. Кога ќе биде притиснат, тој има четири или пет различни решенија. Дали ќе шутира, ќе оди до крај, ќе изнуди фаул… Тој кош веќе го постигнал во неговатаглава. Сето тоа го доживеав кога играв против него.“
И потоа се случи кобниот ден, 7 јуни, пред точно 30 години.
„Бев овде во Белград. Кога ја слушнав веста за трагедијата, се чувствував како некој да ми одзел дел од животот. Долго време не можев да прифатам дека тоа се случило, ми беше несфатливо и е до ден денешен. Сите ние што игравме со него или против него, во клупски или репрезентативен тим, изгубивме дел од историјата, но нашата лична историја“, заврши Горан Грбовиќ.